We waren vanochtend vroeg wakker. Waarschijnlijk omdat we gisteravond al vroeg in slaap vielen. Dat had te maken met het vroege opstaan gisteren voor de dolfijnen, maar ook wel met het feit dat het om zes uur al donker wordt. En 's ochtends begint het voor vijf uur al licht te worden. Bij jullie is de wintertijd in gegaan, hier doen ze daar niet aan. Het tijdverschil is nu dus 7 uur.

Omdat het 's ochtends het koelste is, is het geen gek idee om op tijd op te staan en vroeg dingen te ondernemen. Daarom hadden we bedacht om vanochtend Lovina Beach te bezoeken. Een nieuwe chauffeur bracht ons om 9 uur naar 'beneden'. Want zo voelt het echt, als we vanaf de berg met de auto via het smalle weggetje naar het dorp worden gereden. We krijgen dan een blik in de wijk om ons heen en zijn elke keer weer verbaasd over het grote klasseverschil tussen hoe wij leven en hoe deze mensen wonen. Onze villa staat daar als een soort eenzame vesting tussen, met een grote muur er omheen. Wat de eigenaren van de villa's wel slim doen, is de lokale gemeenschap helpen: leren omgaan met geld, advies over hoe dingen te organiseren en ze inhuren voor werkzaamheden. De staff bestaat uit een tuinman en twee dames hier uit de buurt. De dames leren steeds beter Engels begrijpen en spreken door hier te werken en dat verhoogt hun kansen op werk en ontwikkeling. De chauffeurs die Mario regelt, komen ook uit de buurt. Maar het blijft vreemd, als we uit ons villaparadijs stappen en dan zien hoe mensen buiten onze muren leven. We krijgen niet de indruk dat die mensen daar zelf veel last van hebben. Ze zien eruit alsof ze het wel prima vinden zo.

We werden door de auto afgezet in de 'centrum' van Lovina. Dat was vlakbij het strand waar we donderdag al even waren. Langs het strand loopt een lange straat met veel kleine winkeltjes (met 's ochtends nog grotendeels lege schappen), restaurantjes en eenvoudige huisjes. Vanaf de weg een bede strook van het donkergrijze, grove zand en dan de zee zonder branding. En vandaag de strak blauwe lucht.

We waren ervoor gewaarschuwd dat hier veel verkopers rondlopen met armbandjes, kettinkjes en souvenirs die ons iets willen verkopen. We zagen er maar een paar. Het was sowieso heel rustig. We hebben bij elkaar tien toeristen gezien, onszelf mee geteld. De restaurants waren bijna leeg. Het is al laagseizoen en vulkaan Agung helpt niet om het drukker te krijgen (geen nieuws overigens, over de vulkaan).

We liepen even rond, heel rustig ivm de warmte en hebben lekker zitten lezen en koffie en thee drinken bij een restaurant langs de kust. Een soort strandtent. Met jaren '80 muziek, net als op Terschelling ;-). Onder de ventilator was het daar goed uit te houden. Daarna kochten we een paar dingen bij een supermarktje: speciale muggen-olie wat goed schijnt te werken, doucheschuim, after sun en een klein rolletje wc-papier voor wc's onderweg waar ze dat niet hebben (1 rol per stuk verpakt, waar zie je dat?). Daarna lunchten we bij een groen eco-tentje (het eten viel wat tegen) en lieten we ons terugrijden naar de Banana villa. Lovina is veel kleiner en stiller dan we hadden gedacht. Maar leuk om een keer te zien, verder ook niet het gevoel dat we iets missen als we er niet elke dag heen lopen.

Terug bij de villa plonsden we het zwembad in. Het was echt een hele warme dag, zonder bewolking dus volle zon, eigenlijk te warm om iets te doen. Dan is het zwembad en een schaduwplek de beste optie. En dat voelde echt als thuiskomen na de trip naar Lovina! Grappig hoe snel je je kan thuis voelen als je ergens een paar dagen bent. Het werd weer een vertrouwde middag van dobberen in ons privé-zwembad (de Russen waren weer op pad, geheime expeditie denken we), lezen en meeschuiven met de schaduw. Heerlijk! We merken dat we hier in ons hoofd echt lekker van uitrusten. Tussendoor kwam Mario twee verse kokosnoten met een rietje brengen. Toen we ze leeg hadden, stuurden we hem een appje en kwam hij met zijn bijl. Hij hakte ze voor ons doormidden en met een lepel konden we ze leegscheppen. Het kokos was nog lekker zacht en fris, de structuur van mango. Op de achtergrond klonk de hele middag het gezongen gebed van de 'Priest' hier in de buurt uit een luidspreker, ondersteund door gepingel op een grote xylofoon. We wennen eraan.

We hebben net weer lekker gegeten op het terrasje voor de villa en luisteren naar het krekelconcert. We genieten ervan dat we hier zijn! Het gebed is afgelopen, alleen in de verte blaffen nog wat honden. Morgen om half 10 worden we opgepikt en reizen we door naar onze derde logeerplek: Taruna Homestay in Pemuteran, verder naar het westen van Bali.

Liefs,

Elco, ook namens Karin