elcokarinindonesie.reismee.nl

Weer thuis

Wat kan dat opeens snel gaan: we zijn weer thuis. Het is zaterdagmiddag, ik zit aan tafel, Douwe zit tegenover me te tekenen en Karin naast me de Happinez te lezen. Ra ligt daar nog tussenin op tafel. Ik heb Bente met een MyWheels-auto naar Nieuwegein gebracht voor twee hockey wedstrijden die ze vanmiddag speelt (bij de tweede wedstrijd valt ze in bij een ander team). Nadat ik haar heb weg gebracht heb ik boodschappen gedaan bij de Albert Heijn. Karin gaat straks lekker hutspot maken.

Twee dagen eerder: donderdagochtend 9 november. We waren nog in het houten huisje van Pertiwi Bisma 1, in Ubud. Om zes uur ‘s ochtends schrok ik wakker: de deur stond in z’n kozijn te rammelen. Een seconde, en toen stopte het. Karin was al wakker en zei vlak voordat de deur ging rammelen: “Hé, wat gebeurt er?!” Ze doelde op het bed was een paar seconde stond te schudden. Achteraf was het niet alleen het bed en de deur: we waren getuige van een kleine aardbeving. We voelden het randje van de aardbeving die dichtbij de vulkaan Agung groter was. Het was niet eng, wel vreemd. En voorbij voordat we door hadden wat het was. Ik denk dat Agung ons even wilde uitzwaaien. Hij is verder, tot op de dag van vandaag, rustig gebleven.

Ik ben heel blij dat we ons vooraf niet hebben laten afschrikken door al het nieuws over de vulkaan. We hadden vooraf op een Australische nieuwssite gelezen dat het belangrijk is om voorzorgsmaatregelen te nemen: veiligheidsbril en mondkapjes meenemen, tegen eventueel vulkanisch as wat bij een uitbarsting vrijkomt. Dat hebben we braaf gedaan en we hebben ze drie weken meegenomen. Gelukkig niet nodig gehad. Bij vertrek hebben we het hele veiligheidspakket aan onze chauffeur Andreas gegeven. Hij was er blij mee. Ik hoop dat hij het nooit nodig heeft.

Donderdagochtend zijn we opgestaan en hebben onze tassen ingepakt. Terwijl wij het laatste ontbijt aten in het restaurant van het hotel, haalden twee mannetjes onze zware rugzakken op. Een heel gesjouw over alle trappen. Daarna ging het allemaal snel: we checkten uit, Andreas, onze lievelingschauffeur, kwam ons iets na 10 uur oppikken en bracht ons met zijn auto naar het vliegveld. Een rare rit natuurlijk: het besef dat we weg gingen. Al die dingen die na drie weken heel vertrouwd waren geworden: de drukte met auto’s, scooters die links en rechts inhalen, bedrijvigheid bij alle winkeltjes en gebouwtjes langs de weg, de beperkte snelheid (het kwam zelden voor dat we harder dan 50 km per uur reden, omdat de wegen en drukte dat niet toelieten), de palmbomen en andere tropische planten langs de wegen, de rommeligheid. De warmte buiten en koelte van de airco in de auto. Het beeld we de eerste dagen echt aan moesten wennen, was nu ‘onze wereld’ geworden.

Het afscheid van Andreas bij de luchthaven was bijna emotioneel, ik kreeg een dikke knuffel. Zo mooi heb ik nog nooit afscheid genomen van een taxichauffeur. Hij bleef voor de zekerheid ook nog een tijdje in de buurt rondhangen, voor het geval we bij de verkeerde vertrekhal zouden staan (we wisten niet zeker of we bij binnenlandse of buitenlandse vluchten moesten zijn, omdat we eerst naar Jakarta zouden vliegen). Gelukkig waren we goed bij domestic flights.

Het inchecken, de vlucht en de overstappen op Jakarta en Singapore ging prima. We liepen wat vertraging op bij het vertrek uit Jakarta, omdat er eerst een hele oude man met een lange puntbaard in een rolstoel moest instappen. Met zijn ‘team’ van mensen er omheen, waarvan er één als een zware bewaker uitzag. Hadden we stiekem met een hele belangrijke man te maken? Geen idee, maar wel vertrokken we daar door uiteindelijk wel een uur later uit Jakarta. Gelukkig hadden we voldoende tijd in Singapore voor de overstap en moesten ook daar nog even wachten voordat we opstegen.

De vlucht ging goed. Karin heeft zelfs 4 of 5 uur geslapen, ik denk ik een uurtje. De rest van de tijd heb ik wel ontspannen gelegen met muziek op mijn hoofd. Ook heb ik heel veel podcasts geluisterd. Leuke gesprekken over interessante onderwerpen, dan gaat de tijd lekker snel. Om half 8 ‘s ochtends (Nederlandse tijd) landden we op Schiphol. We werden met een shuttlebus van het vliegtuig naar de luchthaven gereden. Voordat we van het vliegtuig naar de bus liepen, trok ik snel een trui aan. We waaiden bijna uit ons hemd: wat was het koud hier! Maar gek genoeg, toen ik uit de bus stapte en de paar meter naar de draaideur van de luchthaven liep, voelde de koude lucht lekker. Na al die warmte was het lekker om een koude wind te voelen. Airco geeft ook koude lucht, maar dit voelde natuurlijker.

Het was heel leuk dat Bente en Douwe stonden te wachten toen we door de schuifdeuren gingen. Heel fijn om ze weer te zien.
We moesten even wachten tot de taxi er was. Daarna ging het laatste stukje naar huis heel snel. Ik kletste bij met Bente en Douwe op de achterbank, Karin wisselde reisverhalen uit met de chauffeur. We namen afscheid van hem zonder knuffel. Ondanks dat het een aardige vent was.

We hebben ons overdag nog best goed staande gehouden. Met de katten geknuffeld (die waren ook blij!), stukje gefietst en geprobeerd om weer te ‘landen’ in Nederland. Het is gek: in ons hoofd zijn we nog daar. Het is nog maar zo kort geleden. En toch de andere kant van de wereld. We hebben het idee dat we de hoek kunnen omslaan en er dan weer zijn. Maar zo is het natuurlijk niet.

Nog voor zes uur kwam de Mr. Jetlag met de hamer, en sloeg me knocked out. Karin maakte ondertussen lekker eten. Direct na het eten, rond zeven uur, zijn we in bed gerold en sliepen we binnen een paar minuten. We zijn. Vannacht een paar keer wakker geweest, maar hebben verder goed doorgeslapen tot een uur of 8 vanochtend. Nu, zaterdag om 17:22 uur, voelt het voor mij weer alsof het bijna bedtijd is. Dat duurt nog wel een paar dagen denk ik.

Bali. Wat was het fijn en wat hebben we genoten!
Nu is het weer fijn om bij de kinderen, ouders en katten te zijn. Maar geef ons nog even wat tijd om om te schakelen. Dan komt het vast wel weer goed. En al die wijze inzichten die we in Bali hebben bedacht, op grote afstand van het drukke leven hier, die knopen we in onze oren. We pakken de draad de komende week langzaam weer op, maar dan wél met een Balinese rust. :-)

Tot de volgende vakantie!

Karin en Elco

Reacties

Reacties

Mini

Erg fijn dat jullie zo genoten hebben, maar ook fijn dat jullie weer thuis zijn. Ik hoop jullie weer gauw te ontmoeten. Fijn weekend. Nog bedankt dat wij zo mochten meegenieten. Dat heeft mij erg goed gedaan.

Els

Wat een geweldig verhaal weer, wat kan jij toch alles goed verwoorden! Jullie hadden een geweldige vakantie en reis! Dank dat wij op deze manier zo mochten en konden meegenieten met jullie! Wij weten nu ook veel van Bali! ????

Cees

Een mooi Vakantieverslag! Goed geschreven en goed beschrijvend, heel goed gelukt. Houdt het relaxte Bali-vakantiegevoel maar zo lang mogelijk vast. De Hollandse stressdrukte komt eerder terug dan je lief is.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!