En nog een warme dag

Omdat het vandaag weer een hele warme dag is, en mijn buik nog steeds niet helemaal lekker, hebben we lekker rustig aan gedaan. Er was vandaag een belangrijke ceremonie bij de tempels (alle tempels van Bali. Voor de Balinezen is dat even belangrijk als voor ons Oud en Nieuw. Ze beginnen s ochtends vroeg met de familie bij de familie-tempel (iedere familie heeft een eigen tempel bij huis) en daarna gaan ze naar de tempels in de dorpen en steden. Er zijn hier bijna geen kerken en moskeeën, slechts 5% is Christen en 5% Moslim, de rest Hindoe.

Wat we hier bij onze Homestay vooral merkten is dat het personeel nog mooier gekleed was dan anders, veel in wit en geel. Verder waren er personeelsleden die hun kinderen bij zich hadden die al even mooi uitgedost waren, inclusief Sarong. Zo zagen we een man met z'n zoontje van 18 maanden bij het zwembad, het jongetje keek vol bewondering naar ons en wij naar hem :)

Verder was het erg druk bij het beeld van de heilige olifant voor ons huisje. Veel meer offers dan normaal, inclusief rijst, ei, koekjes, druiven. Het ene na het andere personeelslid kwam langs met bakjes en wierook. Mooi om te zien.

Wij vonden het toch te warm om naar de tempel te gaan en daar in de brandende zon te lopen, dus bleven dichtbij zwembad, huisje en wc :) De lunch hebben we tussen de middag via whatsapp besteld. Komang is de vaste persoon die ons dan het drinken en eten komt brengen, altijd vrolijk en vriendelijk en wilde ook graag Facebook vrienden worden. Je merkt dat Facebook voor mensen een manier is om meer van andere mensen mee te krijgen uit andere landen. Zelf kunnen ze een reis naar Europa waarschijnlijk nooit maken, maar zo zien ze toch eea. Qua lunch hadden we een club sandwich met frietjes. Dat ging er goed in, al moest Elco wel even helpen met de frietjes. Indonesisch en Balinees eten is heel lekker, maar af en toe iets anders ook. De dag ervoor had ik spagetti Napolitana, ze maken het dan Indonesisch door het wel lekker pittig te maken :)

's Avonds in het restaurant gegeten. Leuk is dat ze hier je naam onthouden en dat terwijl er best veel gasten zijn. Het eten ging goed, al krijg ik nog niet alles op, omdat m'n buik dan protesteert. Na het eten door de mooie tuin naar onze kamer gewandeld.

Hele warme dag

Onze eerste dag in Pemuteran begint al warm. Als we de deuren open doen en uit de koele airco-kamer stappen, valt er een warme deken over ons heen. Zo vroeg al!

We ontbijten in het restaurant. Een restaurant zonder muren overigens, je moet het zien als een groot dak op palen. De rest is open. Daaronder is een verhoging waar chique gedekte tafels op staan. Er staat al een meneertje in het uniform van het hotel te wachten. Hij groet ons vriendelijk, schuift onze stoelen aan en legt de rode katoenen servetten op onze schoot. En dat alleen maar voor het ontbijt! :-)

Gelukkig lijkt het iets beter te gaan met de buik van Karin, ze heeft wel weer een beetje trek. We krijgen een bord vers gesneden fruit, een verse fruitjuice (fruit eten we hier echt genoeg!), een groene thee (welkome afwisseling na veel sterke, zwarte thee) twee getoaste broodjes en zoete jam. We hadden ook een medium gekookt eitje gekozen. Dat bleek nog helemaal zacht te zijn, dus dat zagen we niet zo zitten hier. Koninklijk als we bediend worden, werden de vier eitjes weer meegenomen en werden er vijf minuten later nieuwe eitjes op tafel gezet. Deze waren helaas weer te zacht. Toen hebben we het maar gelaten. Morgen nieuwe kansen, blijkbaar hebben we verschillende definities van soft, medium en hard. Morgen proberen we hard.

Gezien de temperaturen en de nog wat instabiele situatie van Karin's buik, besloten we de ochtend bij het zwembad door te brengen. Dat is met deze tropische temperaturen ook het beste vol te houden. Afkoelen in het water, opdrogen op een ligstoel in de schaduw. Lekker lezen en puzzelen. Als het te warm wordt weer zwemmen. En zo door. Niet zo spannend om te lezen, lekker om te doen. Veel meer zit er ook echt niet in met deze temperaturen. Gelukkig hebben we een kamer met airco, waar we kunnen afkoelen als het écht te warm wordt. Ook hier werkt de roomservice via WhatsApp en hebben we na een appje onze luch lekker op het bankje voor ons huisje opgegeten. De prijzen zijn hier ook onvoorstelbaar laag, je hebt al een lekkere lunch voor 3 tot 4 euro.

We willen nog graag bij het strand kijken, hier op tien minuten lopen vandaan (zelfs daar vonden we het echt te warm voor) en snorkelen. Dat schijnt verderop vanaf het strand te kunnen. Ergens de komende dagen gaan we met een bootje naar een onbewoond eilandje hier in de buurt, waar je ook mooi kunt snorkelen en enorme schildpadden onder water kunt zien. De zee is hier overigens mooi turquoise, zagen we gisteren al vanuit de auto.

Karin heeft bij de Spa van dit verblijf een uurtje gezichtsbehandeling geboekt. Dus zij ligt lekker te ontspannen terwijl ik de blog bijwerk. Op de achtergrond klinkt wederom muziek. Bij de islamitische buren is een feest met live muziek. Gelukkig zijn het leuke, zomerse klanken. Het klinkt een beetje alsof het hoofdpodium van Oerol verderop staat en dat zijn voor ons geen vervelende associaties. En we hebben inmiddels zoveel ceremonies en feesten gehoord hier, dat we er aan gewend raken. Het hoort er blijkbaar bij.

Inmiddels is Karin terug (het is nu 17:20u) en we lopen zo even naar het strand. Er is een beetje bewolking gekomen en daardoor is de felle zon even weg. DaarnA lekker eten hier (de keuken is, op de eitjes na, echt prima!).

Liefs!

Elco, ook namens Karin

Van Lovina naar Pemuteran

Over vandaag kunnen we kort zijn: we reisden van A naar B. Van de Banana Villa's bij Lovina op de berg naar Taruna Homestay in Pemuteran. We zijn verder naar het westen getrokken en zitten nu aan de Noordkust in West Bali. De temperaturen zijn de hele dag tropisch (zo'n 35 graden) en de lucht is strak blauw. Alleen vanavond stak er even een windje op. Warm dus!

Bij ons afscheid bij Banana Villa's maakten we de nodige foto's en werden daarna uitgezwaaid door Mario en staff. Heel vriendelijk. Dezelfde chauffeur die ons gisteren naar Lovina bracht, reed ons nu naar Pemuteran. Aangezien ze hier niet snel harder rijden dan 40 tot 50 km per uur, deden we er totaal zo'n 2 uur over. Sneller rijden is geen optie met de smalle wegen, overal scooters en ander langzaam rijdend verkeer. Ook moesten we onderweg een kwartiertje wachten voor een uitvaart ceremonie (een lange stoet mensen op de weg), maar ook daaraan zijn we al gewend. En we hebben geen haast. Gelukkig airco in de auto (al stond ie eerst niet zo koud), dus goed uit te houden en veel te zien onderweg.

We maakten zo'n half uur na vertrek al een stop bij de enige boeddhistisch tempel op Bali, de Brahma Vihara Arama. We hoefden hier geen kaartje te kopen en mochten zo naar binnen. Mooie tempel met veel vrolijke en felle kleuren. Ook de borodudur, een tempel die op Java staat, is hier in het klein nagebouwd. Mooi hoe boeddhisme en hindoeïsme hier hand in hand samen gaan. Verder heel veel Boeddha's in alle soorten en maten. Het was hier ook al erg warm, dus we hopten van schaduw naar schaduw. Wel blij dat we deze tempel op onze route hebben meegenomen. Was echt de moeite waard.

Daarna bracht de chauffeur ons verder naar Pemuteran. We stopten op ons verzoek nog even bij een ander resort, omdat daar een geocache verstopt ligt. En die zijn hier niet zoveel. Het was even zoeken, maar met wat hints vonden we een mandje in het restaurant van het verblijf. De medewerkers waren helemaal enthousiast en we kregen een vriendelijke hand van ze. Ze wilden natuurlijk het liefst dat we wat bleven drinken (slim bedacht), maar we wilden graag naar ons eigen verblijf. Dus de chauffeur bracht ons het laatste stukje, naar Taruna Homestay. Ook hier werden we meteen bij onze naam genoemd 'Miss Karin?' En vriendelijk onthaald. Onze zware rugzakken werden al naar onze kamer gebracht, terwijl wij ons welkomstdrankje dronken bij de receptie.

Het is een mooie kamer in, wederom, een fraai aangelegd park. De airco doet het goed en draait op volle toeren. We hebben een mooie buitendouche achter onze kamer, het water komt als een warme straal uit de kruik van een dame van steen.

Helaas had Karin bij aankomst last van haar buik. Ze heeft zich de hele middag rustig gehouden in de koele kamer met een wc in de buurt. Ze zegt dat ze dit elke grote reis wel een keer heeft, door het 'vreemde eten' en de hoge temperaturen. Gaat vast weer snel over. Ik heb buiten in de warmte gelezen en een podcast geluisterd en tussendoor Karin van water voorzien. Want veel drinken is belangrijk! Zeg maar tegen Ben dat ik goed voor haar zorg ;-).

Tot morgen!

Elco, ook namens Karin

Lovina Beach

We waren vanochtend vroeg wakker. Waarschijnlijk omdat we gisteravond al vroeg in slaap vielen. Dat had te maken met het vroege opstaan gisteren voor de dolfijnen, maar ook wel met het feit dat het om zes uur al donker wordt. En 's ochtends begint het voor vijf uur al licht te worden. Bij jullie is de wintertijd in gegaan, hier doen ze daar niet aan. Het tijdverschil is nu dus 7 uur.

Omdat het 's ochtends het koelste is, is het geen gek idee om op tijd op te staan en vroeg dingen te ondernemen. Daarom hadden we bedacht om vanochtend Lovina Beach te bezoeken. Een nieuwe chauffeur bracht ons om 9 uur naar 'beneden'. Want zo voelt het echt, als we vanaf de berg met de auto via het smalle weggetje naar het dorp worden gereden. We krijgen dan een blik in de wijk om ons heen en zijn elke keer weer verbaasd over het grote klasseverschil tussen hoe wij leven en hoe deze mensen wonen. Onze villa staat daar als een soort eenzame vesting tussen, met een grote muur er omheen. Wat de eigenaren van de villa's wel slim doen, is de lokale gemeenschap helpen: leren omgaan met geld, advies over hoe dingen te organiseren en ze inhuren voor werkzaamheden. De staff bestaat uit een tuinman en twee dames hier uit de buurt. De dames leren steeds beter Engels begrijpen en spreken door hier te werken en dat verhoogt hun kansen op werk en ontwikkeling. De chauffeurs die Mario regelt, komen ook uit de buurt. Maar het blijft vreemd, als we uit ons villaparadijs stappen en dan zien hoe mensen buiten onze muren leven. We krijgen niet de indruk dat die mensen daar zelf veel last van hebben. Ze zien eruit alsof ze het wel prima vinden zo.

We werden door de auto afgezet in de 'centrum' van Lovina. Dat was vlakbij het strand waar we donderdag al even waren. Langs het strand loopt een lange straat met veel kleine winkeltjes (met 's ochtends nog grotendeels lege schappen), restaurantjes en eenvoudige huisjes. Vanaf de weg een bede strook van het donkergrijze, grove zand en dan de zee zonder branding. En vandaag de strak blauwe lucht.

We waren ervoor gewaarschuwd dat hier veel verkopers rondlopen met armbandjes, kettinkjes en souvenirs die ons iets willen verkopen. We zagen er maar een paar. Het was sowieso heel rustig. We hebben bij elkaar tien toeristen gezien, onszelf mee geteld. De restaurants waren bijna leeg. Het is al laagseizoen en vulkaan Agung helpt niet om het drukker te krijgen (geen nieuws overigens, over de vulkaan).

We liepen even rond, heel rustig ivm de warmte en hebben lekker zitten lezen en koffie en thee drinken bij een restaurant langs de kust. Een soort strandtent. Met jaren '80 muziek, net als op Terschelling ;-). Onder de ventilator was het daar goed uit te houden. Daarna kochten we een paar dingen bij een supermarktje: speciale muggen-olie wat goed schijnt te werken, doucheschuim, after sun en een klein rolletje wc-papier voor wc's onderweg waar ze dat niet hebben (1 rol per stuk verpakt, waar zie je dat?). Daarna lunchten we bij een groen eco-tentje (het eten viel wat tegen) en lieten we ons terugrijden naar de Banana villa. Lovina is veel kleiner en stiller dan we hadden gedacht. Maar leuk om een keer te zien, verder ook niet het gevoel dat we iets missen als we er niet elke dag heen lopen.

Terug bij de villa plonsden we het zwembad in. Het was echt een hele warme dag, zonder bewolking dus volle zon, eigenlijk te warm om iets te doen. Dan is het zwembad en een schaduwplek de beste optie. En dat voelde echt als thuiskomen na de trip naar Lovina! Grappig hoe snel je je kan thuis voelen als je ergens een paar dagen bent. Het werd weer een vertrouwde middag van dobberen in ons privé-zwembad (de Russen waren weer op pad, geheime expeditie denken we), lezen en meeschuiven met de schaduw. Heerlijk! We merken dat we hier in ons hoofd echt lekker van uitrusten. Tussendoor kwam Mario twee verse kokosnoten met een rietje brengen. Toen we ze leeg hadden, stuurden we hem een appje en kwam hij met zijn bijl. Hij hakte ze voor ons doormidden en met een lepel konden we ze leegscheppen. Het kokos was nog lekker zacht en fris, de structuur van mango. Op de achtergrond klonk de hele middag het gezongen gebed van de 'Priest' hier in de buurt uit een luidspreker, ondersteund door gepingel op een grote xylofoon. We wennen eraan.

We hebben net weer lekker gegeten op het terrasje voor de villa en luisteren naar het krekelconcert. We genieten ervan dat we hier zijn! Het gebed is afgelopen, alleen in de verte blaffen nog wat honden. Morgen om half 10 worden we opgepikt en reizen we door naar onze derde logeerplek: Taruna Homestay in Pemuteran, verder naar het westen van Bali.

Liefs,

Elco, ook namens Karin

Dolfijnen spotten

De wekker ging om 5 uur. Onze villa heeft grote ramen en geen gordijnen. We hebben geen buren, alleen bos. Dus waarom gordijnen? Dan zou je dat prachtige uitzicht niet zien als je wakker wordt. Nu was het nog donker. Alleen wat kleine lichtjes, beneden in de verte bij het plaatsje Lovina, wat lichtjes op de berg die links omhoog loopt en twinkelende sterren aan de hemel. Een mooie heldere nacht. Perfect weer voor onze vroege trip: dolfijnen spotten!

Om half zes werden we bij de villa opgepikt door een driver die Mario geregeld heeft. Mario heeft de hele trip geregeld trouwens. "We don't want you to overpay". Deze dolfijnentocht is minstens de helft goedkoper dan de opdringerige verkoper op het strand, donderdag.

We rijden in de schemering de berg af en zijn snel op het strand. We lopen over het grijze zand naar de waterlijn. Daar komt net een mannetje van de boot aan, die nog snel een trappetje haalt zodat we wat makkelijker uit en in de hoge boot kunnen komen, als we gaan snorkelen. Dat was maar goed ook, want zelfs met trappetje was dat al lastig genoeg. Het was een grappig bootje: 1 persoon breed (en ook niks meer),zes plaatsen achter elkaar. Aan beide kanten van de boot een extra drijfpaal, die met een dwarsconstructie aan de boot vast zaten. Een soort primitieve catamaran. En een ouwe stinkmotor, om met veel herrie vooruit te komen. Wat zou het mooi zijn als ze hier elektrische fluisterbootjes voor zouden inzetten. Maar zover zijn ze nog niet hier.

Het was niet het enige bootje van dit model, na vertrek verschenen er steeds meer identieke bootjes aan de horizon. Allemaal in andere kleuren en met andere namen. Vaak kwam de vorige kleur nog onder de bladderende verf vandaan. Ze vaarden allemaal met flink tempo naar eenzelfde punt op de horizon. Het water was rimpelloos, tot de bootjes kwamen. Geen branding hier. Bij ons was op het laatste moment nog een Duitse jongen ingestapt, die alleen reisde. Hij kwam ook voor de dolphins.

Na ongeveer 20 minuten varen, kwam de groep bootjes steeds dichter bij elkaar en versnelden we. De eerste dolfijnen waren gespot en de bootjes gingen er als een zwerm achteraan. Al snel zagen we dolfijnen links en rechts naast onze boot hun sierlijke sprong maken. Razendsnel. Soms bleven ze even weg en doken ze een eindje verderop weer op. Dan draaide de bootjes als een school vissen die kant op. De dolfijnen waren steeds sneller en slimmer dan de bootjes, maar wat zagen we er veel! En wat was het mooi om ze zo in de natuur te zien! Die spel ging zo'n 40 minuten door, tot er geen dolfijnen meer kwamen.

Was het zielig voor de dolfijnen? Ik weet het niet. Eerlijk gezegd hadden we verwacht dat we op een bepaalde plek heel stil zouden gaan wachten tot ze kwamen. Met heel veel bootjes tegelijk, dat wel. Zo'n strategische 'jacht' met veel motorgeluid hadden we niet verwacht. Ik weet dat de dolfijnen het leuk vinden om kunstjes te leren. Zien ze dit ook als een spel met de mensen? Ik weet het niet. Het voelt niet natuurlijk, maar het was wel geweldig om ze zo dichtbij te zien.

Na de dolfijnen vaarden we terug naar een rustige plek, boven koraal. Daar kregen we eerst Bali coffee (dat is een soort gefilterde koffie met onderin een laagje drap) met Bali cake. Dat was lekker want we hadden best trek inmiddels. Daarna mochten Karin en ik hier snorkelen! Dat was voor mij de eerste keer. We klommen via het trapje de boot uit, met onze nieuwe supersonische snorkelmaskers op, waarmee je zowel door je mond en neus kan ademen en een heel breed zichtveld hebt. Het was heel mooi! Veel (dood?) koraal en veel mooie en verschillende vissen en helderblauwe zeesterren. Het water was ongelofelijk helder. We snorkelden zo'n half uur rond in de buurt van de boot. Toen de bootman een handvol brood in het water gooide, kwamen daar nog meer grote en kleine vissen in alle kleuren op af.

Na afloop bracht de driver ons weer terug naar de villa. Daar maakte de staff meteen een ontbijtje voor ons. Rond half negen zaten we aan het ontbijt en hadden al een heel avontuur achter de rug! Mooie ervaring.

Over de rest van de dag kan ik kort zijn. Het was heel mooi weer, blauwe lucht en zo'n 35 graden. We zijn dus dichtbij ons zwembad gebleven, zodat we steeds even konden afkoelen en daarna weer snel de schaduw in. We hadden het zwembad voor onszelf. De buren uit de andere villa, een ouder Russisch echtpaar, was op pad. In de zon was het echt veel te heet. In de loop van de middag werd het een uitdaging om een schaduwplekje te vinden, dus toen zijn we maar in het water gaan liggen tot de zon rond zes uur onder ging. Vanuit het zwembad de zonsondergang achter de bergen bekeken. Mario kwam nog even den babbeltje maken, de staff zette wat kaarsjes rond het zwembad en toen was het alweer avond.

We zitten nu, bijna 8 uur, fris gedouched op ons eten te wachten. Ik krijg chicken nasi goreng en Karin chicken rendang. Met een Bintang biertje. Het is inmiddels helemaal donker, nog steeds warm en zwoel en vanuit de tuin klinkt een constant orkest van krekels. Het was weer een mooie dag!

Tot morgen,

Elco, ook namens Karin

Balinese bruiloft

Vandaag hebben we een relaxte dag gehad. We zijn op tijd opgestaan voor een ontbijtje aan het zwembad. We zitten nu op een supersjieke plek met maar twee appartementen en in totaal dus 4 gasten. De andere twee hebben we de hele dag nier gezien :) 

Omdat de eigenaar hier op vakantie is naar Canada, zorgt haar zoon voor de aansturing van 3 personeelsleden. Er is een jongen die de tuin doet en twee dames die bijvoorbeeld voor het ontbijt zorgen, maar ook als we zin hebben in een drankje of we willen eten bestellen bij 1 van de Warungs in de buurt, dan kunnen we ze een whatsapp sturen en komt een  uurtje later het eten.

Gisteravond hadden we dat al gedaan met de nasi campur en vandaag tussen de middag had Elco kekker een hamburger met frietjes en ik rijst met kip ketjap. Zo'n lunch kost hier zes euro met z'n tweetjes en dan wordt het aan het zwembad geserveerd. Ontbijt wordt wel gemaakt door Nur één van de medewerkers hier.

Vandaag dus zwemmen en lezen/puzzelen/podcast luisteren afgewisseld en dat was heerlijk op zo'n mooie plek. 

Eind van de middag ons klaargemaakt voor de bruiloft. We hadden allebei een Sarong te leen gekregen en gingen samen met Mario, de zoon van de eigenaar, naar de buren. We hadden al de hele dag muziek gehoord en wilden nu wel eens zien waar het vandaan kwam. 

Bij het feest werden we vriendelijk begroet door de familie van het bruidspaar en het bruidspaar zelf. We mochten meteen een bekertje water en een rietje pakken en een schaaltje met gebakken banaan en nootjes. Vervolgens even met de vader van de bruidegom gesproken en Mario. We werden vooral door de kinderen die er waren,  aangestaard, maar als je terugkeek, waren ze verlegen. 

Na een tijdje gepraat te hebben, werden we door de oma uitgenodigd naar de keuken. Daar stond een heel buffet klaar met rijst, allerlei vleesgerechten en pittige boontjes. We kregen een mandje mer rijstpapier en mochten eten opscheppen. Best wel een beetje spannend, want veel vliegen en zo, maar we gokten het er maar op. We mochten niet terug naar het feest, maar moesten met z'n vieren in de keuken netjes ons bordje leeg eten. Daarna mochten we nog voor de tweede ronde, maar die hebben we voor de zekerheid maar overgeslagen. Wel kregen we nog een stuk meloen. Ondertussen zaten we zelf ook onder de vliegjes, dus toen het eten op was, snel terug maar de rest van het feestje. Daar nog heel even gezeten en toen met Mario teruggelopen naar onze luxe plek. Eigenlijk bizar, er zit alleen maar een muurtje tussen, maar het zijn zulke verschillende werelden. Mooi om mee te maken.

Nu genieten we nog even na met het geluid van de krekels en daar doorheen feestmuziek. Onze huiskat wil alleen steeds naar binnen en zat net al op de koelkast.. ja, we hebben een complete keuken hier, maar om tr gaan koken terwijl je voor 6 euro met z'n tweetjes kan eten en zo ook nog de plaatselijke bevolking steunt :)

We hadden nog wel wat andere boodschappen nodig, maar ook dat heeft Nur voor ons gehaald. Luxe hoor en ook nog wennen, maar voor hun is het een bron van inkomen en wij zouden anders de taxi moeten nemen naar een winkel en dat is ook wat omslachtig.

Vanavond vroeg slapen, want morgenochtend gaan we dolfijnen zien :) en snorkelen! 

Tot de volgende keer

Karin en Elco

Van Ubud naar Lovina Beach

Verplaatsen en kijken, dat was ons idee bij de doorreis naar Lovina Beach, waar ons tweede verblijf ligt van deze vakantie. Goed gevonden door Karin op TripAdvisor, een paar dagen geleden. Vanaf nu staat alles nog open; het enige wat we vanaf huis geboekt hebben is de vlucht en de eerste vijf nachten bij Swasti in Ubud. Dat zijn er zes geworden omdat Swasti ons beviel. Met uitzondering van de grote groep Fransen, een oma, opa, paar ouders en wel 12 kinderen, was het er perfect. Die Fransen namen nu en dan met veel geluid en geplons het zwembad en eigenlijk het hele park over. De oma was de enige die de boel probeerde rustig te houden, maar de kinderen luisterden totaal niet naar haar. De ouders maakten zelf net zoveel lawaai als de kids of waren nergens te bekennen. De opa verschuilde zich achter zijn boek. We hadden medelijden met de oma en hadden in elk geval iets om naar te kijken.

We hadden na Swasti nog niets geplannend, omdat we thuis en in ons werk al genoeg moeten plannen. Nu is het vakantie! Daarnaast biedt een open reisschema een 'escape' om naar een ander eiland te vliegen, zoals Flores. Vooral als de vulkaan zou uitbarsten of of we hier zouden merken dat de vulkaan veel invloed heeft op het gewone leven. De enige invloed die we in de praktijk merken, is dat chauffeurs en restauranthouders zeggen dat het wel erg rustig is met toeristen. We hebben ergens gelezen dat er 30% minder toeristen zijn dan normaal in oktober en dat is voor deze mensen een groot verschil. Ze zijn voor hun werk van afhankelijk van toerhsten en hebben nu soms dagen geen rit. We helpen ze dus ook door een chauffeur te huren. Helaas kunnen we niet alle verkopers in de eindeloze souvenirswinkeltjes helpen. Sowieso kopen we dat, als we al iets nodig hebben, aan het eind van de vakantie. Ze kijken wel heel bedroefd als we doorlopen met 'no thank you'.

De chauffeur van vandaag, Gusto, hadden we via de Belgen van de fietstocht gevonden. Zij waren tevreden over hem. Vergeleken met Andreas, van gisteren, was Gusto een stuk minder praatzaam en gezellig. Waarschijnlijk was hij ook stiller door zijn gebrekkige Engels. Hij reed daarentegen wel heel rustig en veilig en dat is wel fijn. Zeker op de kronkelende bergweggetjes die we ook reden (we "had to jump two mountains"). Alleen in de dorpjes, waar heel veel honden langs de weg loslopen, hielden we een paar keer ons hart vast. Wij zouden op de rem springen voor zo'n hond, hij reed gewoon door. Het ging gelukkig steeds goed, de honden zijn blijkbaar erg gewend aan auto's. Gusto vertelde dat de honden vooral de functie van bewaker hebben, voor de huizen.

De eerste stop was bij de grootste rijstvelden van Bali. Jatiluwhi. We zagen inderdaad om ons heen overal fris groene rijst terrassen, voor zover we konden kijken. De zon stond te branden aan de hemel en wij maakten een wandeling van zo'n half uur, midden door de rijstvelden over een speciaal daarvoor aangelegd pad. Aan het eind stond Gusto ons op te wachten met de auto. We kregen complimenten dat we snel terug waren.

Toen we daar liepen, zagen we al intens donkere wolken boven de bergen. Daar reden we even later met de auto in. Het pletste met bakken uit de hemel. Bij de tweede attractie, Ulun Daran Beratan, de wereldberoemde tempel, regende het nog. We huurdenen voor €0,60 een paraplu van een vrouw, die daar haar business van maakt. We schuifelden onder de plu langs de tempels. Tussen de andere plu's met Japanners en andere toeristen. Van alle tempels die we zagen, is deze wel de meest toeristische. Het park er omheen is aangelegd als een pretpark, inclusief pratende prullenbakken. Toch was het mooi om deze karakterestieketorens bij het meer, die we al vaak op plaatjes zagen, in het echt te zien. Uiteraard waren ze veel kleiner dan ik dacht (net als veel andere wereldwonderen).

We vervolgendenonze rit door de regen. We aten nasi goreng spesial als lunch op een plek met prachtig uitzicht over de Twin Lakes. We zagen alleen mist en grijze wolken door het weer. Toen we verder reden en het nog steeds regende, besloten we de derde stop, bij een waterval, over te slaan. Het zou ook te glibberig zijn daar. En we zagen al genoeg water vallen vanuit de auto.

Onderweg zagen we vanuit de auto ook authentieke dorpjes (zonder toeristen), geweldige bossen (groen groen groen) met palmen en heel van bamboe. Echt bossen van hele dikke bamboe. Ze maken daar ook alles van, bamboe is hier in overvloed en hout is duur. We zagen ook aapjes in de bergen, die langs de weg gevoerd werden door andere mensen.

Toen we over de laatste berg waren en naar benden reden, werd het droog. En brak de zon door! Gusto reed ons eerst naar het strand, waar hij ons wilde voorstellen aan zijn vriend Eko. Eko organiseert trips naar de dolfijnen en een eiland waar je mooi kan snorkelen. Hele dag onder de pannen! Of we meteen maar wilde inschrijven voor de volgende dag. Dat deden dus we maar even niet. Het was allemaal wat te opdringerig naar onze zin. Het gaf ons wel de gelegenheid om even op het strand van Lovina te kijken. Het was erg rustig. Donkere steentjes als strand. Warm water, geen branding. Leuk om even te zien.

Ondertussen had Gusto via zijn vrienden uitgezocht waar ons verblijf 'Banana Villa's Retreat' zich bevond. Dat moest ergens op de berg zijn, met uitzicht op zee. Hij bleek het niet precies te weten. Op een gegeven moment stonden we met zijn auto een een heel smal weggetje, 1 auto breed, in een soort kleine leefgemeenschap. Ik denk dat daar zelden toeristen komen, want ze keken met grote ogen de auto in, alsof we de koning en koningin waren. Ondertussen probeerde Gusto bij de locals te achterhalen waar Banana Villa's lag. Op den gegeven moment riep iedereen met vragende ogen 'Banana Villa's?' naar elkaar. Tot er den mannetje op een scooter meer wist. Hij zou ons begeleiden. Na een moeilijk keer-manouvre van Gusto reden we terug en de goede kant op.

Mede dankzij Karin, die op een gegeven moment de telefoon uit de Gusto's hand pakte, ondanks zijn verzet, en ons via de Google Maps app naar de juiste plek begeleidde. Hij had Google Maps al de hele tijd aan staan, maar begreep volgens mij niet precies hoe het werkt. "Google heeft het mis!" "Google heeft het mis!" riepen ze ook al eerder toen we fout zaten. Dankzij Google en Karin vonden we uiteindelijk een muur met een grote houten poortdeur en bordje daarnaast. "Banana villa's". We waren er!

Dat dit wederom een soort paradijsje is, vertellen we morgen. Eerst uitrusten van een vermoeiende dag. We vallen allebei rond 10 uur in slaap, onder onze grote ventilator.

Liefs,

Elco, ook namens Karin

Dagje tempels

Een hele dag op pad met de chauffeur die we gisteren tijdens een korte rit van een restaurant naar het centrum van Ubud hebben leren kennen. Andreas. Mooi hoe dat werkt: we 'bestelden' hem gisteren via de app Grab. Tijdens dat korte ritje maakten we een praatje en vroeg hij ons of we al plannen hadden voor de volgende dag. Inmiddels weten we dat dat een vraag is die ze allemaal stellen, want de volgende vraag is of hij je mag rijden die dag. Ze hebben veel last van het feit dat er minder toeristen zijn dan anders, door de dreiging van de vulkaan Agung. Ze vragen het allemaal heel vriendelijk en niet opdringerig en als je zegt dat je al een andere chauffeur hebt, dan houden ze ook meteen op. Tijdens dat korte ritje gisteren, zagen we al snel dat dit een aardige man was, met eenrelaxte rijstijl. Dat klopte: hij heeft ons vandaag een geweldige dag bezorgd.

Vanochtend om half 10 pikte Andreasons op bij het hotel. We hadden vooraf afgestemd wat we wilden zien vandaag en hij reed ons langs drie beroemde tempels en een waterval. Daar waren we de hele dag mee zoet, pas tegen half vijf heeft hij ons weer afgezet bij ons hotel.

De tempels waren indrukwekkend. Je hoort daar een sarong te dragen, een doek rond je benen. Stond ons prachtig. Elke tempel bestaat uit veel kleine gebouwen met veel altaar-achtige elementen en veel goud. Wat we niet wisten, was dat de tempels ook in prachtige natuurgebieden lagen. Het ene nog paradijselijker dan het andere. Ik wist niet dat de natuur zo intens groen kan zijn.

We moesten veel trappen lopen om bij de tempels te komen. Combineer dat met het gegeven dat het een hele warme dag was, met veel zon. We hebben veel water gedronken en het op die manier goed uitgehouden. En het was zeker de moeite waard.

Onderweg en tijdens de lunch hadden we leuke gesprekken met Andreas. Hij vroeg ons van alles over Holland en wij hem over Bali. Hij liet trots de foto's van zijn drie kinderen zien, wij van Bente en Douwe. Hij deed ook echt zijn best om 'Bente en Douwe' te zeggen. Aan het eind wist hij hun namen nog. "A happy girl" zei hij over een foto van Bente. Leuk. Om een stoere foto van Douwe moest hijlachen. Mooi hoe we zo een dag intensief hebben opgetrokken met een man die we niet kenden en aan het eind bijna als een vriend voelde. Veel gezien, geleerd, genoten.

Terug in het hotel zakten we sissend in het zwembad met een fruit juice. Vanavond heel lekker gegeten bij een restaurantje waar we eerder waren, hier vlakbij. En nu zijn we uitgeteld. Zo een frisse douche en dan snurken. Morgen op tijd op, dan worden we om 9 uur opgepikt voor onze reis naar onze volgende plek, in Lovina Beach. Onderweg gaan we vast ook weer mooie dingen zien.

Welterusten en tot morgen!

Elco, ook namens mijn vrouw :)