Vandaag was de dag dat we afscheid namen van Taruna Homestay in Pemuteran. Gek hoe dat na zes nachtjes al echt als afscheid voelt. Dat komt door verschillende dingen.

Allereerst het personeel, dat voelt als één grote familie. Allemaal in mooie pakjes met hun voornaam erop. Handig voor ons, want ze lijken best op elkaar. Vooral de dames zijn allemaal even slank hier, met van die lange rokken. De jongens dragen ook een soort knap gevouwen tulbandhoedjes. We hadden Komang, een enthousiaste jongen, die met een brede lach de roomservice, cocktailbar en bediening in het restaurant bestierde. Hij had een soepele manier van bewegen en danste bijna als hij eten had gebracht en wegliep. Vaak hadden we tussendoor ook even een leuk praatje met hem. We hadden Sri, Putu en anderen. Sommigen spraken ons vanaf het begin aan met onze naam. 's Ochtends bij het ontbijt:

"Hello Karín, Elcó. Did you sleep well? Was everything in your room ok?".

Tegelijkertijd werd onze stoel aangeschoven en legden ze het rode servet op onze schoot. Dat hebben we nooit eerder meegemaakt en nu kunnen we niet meer zonder. Dan gaf hij de kaart. "Take your time".

Na het opnoemen van onze bestelling, herhaalden ze die altijd. Dat doen ze overigens overal. Meestal uit hun hoofd en met een grote glimlach. Vlak daarna kwam een andere collega het bijpassende bestek brengen en/of omwisselen.

Het eten en de drankjes kwamen vervolgens razendsnel. Weinig wachttijd, dat geldt ook voor de meeste restaurants hier. Bij het opdienen hoorden we standaard "please enjoy", met het typische Indonesische accent.

Zodra het bord leeg was, stond er weer iemand naast ons. "Excuse me" (wat meer klinkt als op hoge toon uitgesproken "skjieuws mieeee"), "are you finished?" Als je bevestigend antwoordde, werd je bord meegenomen. Niet perse alles tegelijk, de ene persoon aan tafel kan eerder klaar zijn dan de ander. Na afloop werden we vriendelijk bedankt en gedag gezegd, soms zelfs in het Nederlands.

Als we gedurende de dag personeel tegenkwamen, was het ook altijd den vriendelijk "hallooo" (ze zeggen meer hallo dan hello, met een beetje een lange Twentse 'o' aan het eind). Het zijn allemaal rituelen waar we na een kleine week van zijn gaan houden.

Naast het personeel waren er de andere gasten. De meeste groetten elkaar niet (wat we vreemd vonden), sommige wel heel vriendelijk. Het waren stuk voor stuk karakteristieke types. Zo hadden we de Australiërs. Twee stevige vijftigers, kleine gezette figuren. Hij met tattoo's en heel veel gadgets. Zo had hij een drone, waarmee hij rondjes vloog en filmde boven de tuin, een soort trainingspakje aan een elastiek voor in het zwembad, verschillende camera's, etc. Hij was altijd wel met iets aan het prutsen, als een klein kind. Zijn vrouw keek altijd nors en deed haar eigen ding. We zagen ze zelden met elkaar praten. Dan hadden we de Duitsers, een jong stel met een klein meisje die waarschijnlijk dachten dat je met het kind gewoon dezelfde vakanties kan blijven doen als daarvoor. Ze kwamen er hier achter dat het toch wel warm was en ze wat minder mobiel waren met het kindje. Dan was er de beroemdheid met zijn vrouw, van wie we niet hebben kunnen achterhalen wie dat nou was. Dan waren er twee strak getrainde Franse stellen die erg op elkaar leken. Een van de stellen had een vergelijkbare tattoo op hun rechterkuit, als een soort alternatieve trouwring denk ik. Al die figuren zagen we hun ding doen en we zaten er vaak samen mee in het restaurant. Het schept een band, we gaan ze missen.

Tenslotte was er natuurlijk de fijne plek. Het mooie zwembad met het geweldige uitzicht, de fijne huisjes met buitendouche, goede bedden en airco, het goede eten. Dit alles bij elkaar maakt dat we best moeite hadden met het afscheid.

Gelukkig wilde Andreas, de chauffeur uit Ubud die ons aan het begin van de vakantie in één dag drie tempels liet zien, ons graag ophalen. Om 10 uur was hij er. Het weerzien was alsof we een oude vriend na jaren weer zagen. Heel hartelijk. We hebben leuk bijgekletst in de auto en hij vertelde ook weer veel over Bali. Leuk hoe hij ons steeds aanspreekt met Mr. Elcoen Mrs. Karin.Hij bood aan om langs de twee meren in de bergen te rijden, Twin Lake, omdat die op de heenweg met de andere chauffeur in het water waren gevallen, er was toen geen uitzicht door dichte mist en harde regen. Toen we vandaag de bergen inreden begon het weer heel hard te regenen, net als op de heenweg. De Twin Lakes waren weer verstopt door een dichte mist. Helaas! Goede reden om nog eens terug te komen.

Andreas nam ons mee naar een restaurantje waar we erg lekker konden eten voor bijna niks. Wat later leverde hij ons af bij ons hotel in Ubud. Leuk om weer in Ubud te zijn! Ons eerste verblijf, Swasti Eco Cottages, had helaas geen plek meer. Nu hebben we een andere mooie plek gevonden, nog wat dichter bij het centrum. Pertiwi Bisma 1. Een mooi huisje, maar we moeten wel even omschakelen en missen Taruna nog een beetje. Dat het de hele middag en avond regent, helpt daar natuurlijk niet bij. We gaan er hoe dan ook nog een paar mooie dagen van maken hier!

We hebben, in verband van de regen, maar gebruik gemaakt van de roomservice. Onze maaltijd lekker op ons balkon opgegeten. Straks lekker slapen in ons nieuwe bed.

Welterusten!

Elco, ook namens Karin