Weer thuis

Wat kan dat opeens snel gaan: we zijn weer thuis. Het is zaterdagmiddag, ik zit aan tafel, Douwe zit tegenover me te tekenen en Karin naast me de Happinez te lezen. Ra ligt daar nog tussenin op tafel. Ik heb Bente met een MyWheels-auto naar Nieuwegein gebracht voor twee hockey wedstrijden die ze vanmiddag speelt (bij de tweede wedstrijd valt ze in bij een ander team). Nadat ik haar heb weg gebracht heb ik boodschappen gedaan bij de Albert Heijn. Karin gaat straks lekker hutspot maken.

Twee dagen eerder: donderdagochtend 9 november. We waren nog in het houten huisje van Pertiwi Bisma 1, in Ubud. Om zes uur ‘s ochtends schrok ik wakker: de deur stond in z’n kozijn te rammelen. Een seconde, en toen stopte het. Karin was al wakker en zei vlak voordat de deur ging rammelen: “Hé, wat gebeurt er?!” Ze doelde op het bed was een paar seconde stond te schudden. Achteraf was het niet alleen het bed en de deur: we waren getuige van een kleine aardbeving. We voelden het randje van de aardbeving die dichtbij de vulkaan Agung groter was. Het was niet eng, wel vreemd. En voorbij voordat we door hadden wat het was. Ik denk dat Agung ons even wilde uitzwaaien. Hij is verder, tot op de dag van vandaag, rustig gebleven.

Ik ben heel blij dat we ons vooraf niet hebben laten afschrikken door al het nieuws over de vulkaan. We hadden vooraf op een Australische nieuwssite gelezen dat het belangrijk is om voorzorgsmaatregelen te nemen: veiligheidsbril en mondkapjes meenemen, tegen eventueel vulkanisch as wat bij een uitbarsting vrijkomt. Dat hebben we braaf gedaan en we hebben ze drie weken meegenomen. Gelukkig niet nodig gehad. Bij vertrek hebben we het hele veiligheidspakket aan onze chauffeur Andreas gegeven. Hij was er blij mee. Ik hoop dat hij het nooit nodig heeft.

Donderdagochtend zijn we opgestaan en hebben onze tassen ingepakt. Terwijl wij het laatste ontbijt aten in het restaurant van het hotel, haalden twee mannetjes onze zware rugzakken op. Een heel gesjouw over alle trappen. Daarna ging het allemaal snel: we checkten uit, Andreas, onze lievelingschauffeur, kwam ons iets na 10 uur oppikken en bracht ons met zijn auto naar het vliegveld. Een rare rit natuurlijk: het besef dat we weg gingen. Al die dingen die na drie weken heel vertrouwd waren geworden: de drukte met auto’s, scooters die links en rechts inhalen, bedrijvigheid bij alle winkeltjes en gebouwtjes langs de weg, de beperkte snelheid (het kwam zelden voor dat we harder dan 50 km per uur reden, omdat de wegen en drukte dat niet toelieten), de palmbomen en andere tropische planten langs de wegen, de rommeligheid. De warmte buiten en koelte van de airco in de auto. Het beeld we de eerste dagen echt aan moesten wennen, was nu ‘onze wereld’ geworden.

Het afscheid van Andreas bij de luchthaven was bijna emotioneel, ik kreeg een dikke knuffel. Zo mooi heb ik nog nooit afscheid genomen van een taxichauffeur. Hij bleef voor de zekerheid ook nog een tijdje in de buurt rondhangen, voor het geval we bij de verkeerde vertrekhal zouden staan (we wisten niet zeker of we bij binnenlandse of buitenlandse vluchten moesten zijn, omdat we eerst naar Jakarta zouden vliegen). Gelukkig waren we goed bij domestic flights.

Het inchecken, de vlucht en de overstappen op Jakarta en Singapore ging prima. We liepen wat vertraging op bij het vertrek uit Jakarta, omdat er eerst een hele oude man met een lange puntbaard in een rolstoel moest instappen. Met zijn ‘team’ van mensen er omheen, waarvan er één als een zware bewaker uitzag. Hadden we stiekem met een hele belangrijke man te maken? Geen idee, maar wel vertrokken we daar door uiteindelijk wel een uur later uit Jakarta. Gelukkig hadden we voldoende tijd in Singapore voor de overstap en moesten ook daar nog even wachten voordat we opstegen.

De vlucht ging goed. Karin heeft zelfs 4 of 5 uur geslapen, ik denk ik een uurtje. De rest van de tijd heb ik wel ontspannen gelegen met muziek op mijn hoofd. Ook heb ik heel veel podcasts geluisterd. Leuke gesprekken over interessante onderwerpen, dan gaat de tijd lekker snel. Om half 8 ‘s ochtends (Nederlandse tijd) landden we op Schiphol. We werden met een shuttlebus van het vliegtuig naar de luchthaven gereden. Voordat we van het vliegtuig naar de bus liepen, trok ik snel een trui aan. We waaiden bijna uit ons hemd: wat was het koud hier! Maar gek genoeg, toen ik uit de bus stapte en de paar meter naar de draaideur van de luchthaven liep, voelde de koude lucht lekker. Na al die warmte was het lekker om een koude wind te voelen. Airco geeft ook koude lucht, maar dit voelde natuurlijker.

Het was heel leuk dat Bente en Douwe stonden te wachten toen we door de schuifdeuren gingen. Heel fijn om ze weer te zien.
We moesten even wachten tot de taxi er was. Daarna ging het laatste stukje naar huis heel snel. Ik kletste bij met Bente en Douwe op de achterbank, Karin wisselde reisverhalen uit met de chauffeur. We namen afscheid van hem zonder knuffel. Ondanks dat het een aardige vent was.

We hebben ons overdag nog best goed staande gehouden. Met de katten geknuffeld (die waren ook blij!), stukje gefietst en geprobeerd om weer te ‘landen’ in Nederland. Het is gek: in ons hoofd zijn we nog daar. Het is nog maar zo kort geleden. En toch de andere kant van de wereld. We hebben het idee dat we de hoek kunnen omslaan en er dan weer zijn. Maar zo is het natuurlijk niet.

Nog voor zes uur kwam de Mr. Jetlag met de hamer, en sloeg me knocked out. Karin maakte ondertussen lekker eten. Direct na het eten, rond zeven uur, zijn we in bed gerold en sliepen we binnen een paar minuten. We zijn. Vannacht een paar keer wakker geweest, maar hebben verder goed doorgeslapen tot een uur of 8 vanochtend. Nu, zaterdag om 17:22 uur, voelt het voor mij weer alsof het bijna bedtijd is. Dat duurt nog wel een paar dagen denk ik.

Bali. Wat was het fijn en wat hebben we genoten!
Nu is het weer fijn om bij de kinderen, ouders en katten te zijn. Maar geef ons nog even wat tijd om om te schakelen. Dan komt het vast wel weer goed. En al die wijze inzichten die we in Bali hebben bedacht, op grote afstand van het drukke leven hier, die knopen we in onze oren. We pakken de draad de komende week langzaam weer op, maar dan wél met een Balinese rust. :-)

Tot de volgende vakantie!

Karin en Elco

Laatste dag in Ubud

We vonden dat we onszelf deze laatste dag in Bali nog een keer mochten trakteren op een massage en spa-behandeling. Het is lekker ontspannen en vergeleken met Nederland heel goedkoop. En de Balinese massages zijn ook erg goed. Je struikelt in Ubud over massagesalons en spa's. We hadden op TripAdvisor gezien dat de spa bij ons in de straat goed beoordeeld wordt. Daar liepen we dus heen na ons ontbijt. We werden heel vriendelijk ontvangen met een grote glimlach. We kregen een welkomstdrankje, mochten uitkiezen met welke olie we gemasseerd wilden worden (we kozen allebei gember) en onze voeten werden gewassen.

De daarop volgende drie uur werden we in de watten gelegd. We kregen eerst een Balinese massage van een uur. Daarna werden we gescrubbed, Karin met groene thee en ik met koffieprut :-). We werden helemaal ingesmeerd met een lekker papje. Daarna werden we schoongespoeld en mochten we relaxen in een tweepersoons bad met bloemblaadjes. We kregen er een kopje gemberthee bij. Heel mooi allemaal. Toen we daaruit kwamen en zeiden dat we er lekker relaxed en loom van geworden waren, boden ze nog een voetreflexmassage aan. Dat wilden we wel. En zo waren we bij elkaar drie uur onder de pannen voor een habbekrats.

Toen we eruit kwamen was het alweer lunchtijd. Je kan best druk zijn met vakantie vieren en ontspannen. :-). We lieten ons door een chauffeur naar een klein eet-tentje in een klein straatje van Ubud brengen. Tenminste, vlakbij het straatje. Want het straatje zelf was niet toegankelijk voor auto's. Toen we er liepen begrepen we ook wel waarom. Zoals bij alle straten hier liepen er links en rechts diepe watergoten langs de weg, alleen hier was de weg best smal. Bij elk winkeltje lagen er loopplanken om over de watergoot te stappen. In Nederland zou je denken dat het werk in uitvoering is, hier is het gewoon standaard. We hadden een erg lekkere biologische lunch. Ook hier was het echt niet druk, het is nog steeds stiller dan anders op Bali. Ook al is de vulkaan inmiddels alweer veel rustiger.

Na de lunch liepen we voor de laatste keer een stukje de toeristische markt met souvenirs op. We kochten wat kleine dingetjes voor thuis en werden steeds handiger in het afdingen. Aan het eind kwamen we op de helft uit van het bedrag wat ze als eerste noemen. Dat schijnt een mooi richtbedrag te zijn.

Vanaf de markt liepen we door de hoofdstraat van Ubud naar een plek waar we binnendoor konden afsteken naar ons straatje. Een afsteek is hier meestal niet écht een afsteek. In dit geval was het een route door een van de andere Pertiwi-vakantieparken, met luxe villa's met privé zwembad. Hemelsbreed mooi kort, in de praktijk een flinke afdaling naar de brug over een riviertje en daarna weer naar boven klimmen.

Terug in ons hotel liepen we via alle trappen terug naar ons huisje en doken direct het zwembad in. We konden nog net de zon achter de bomen zien zakken. Terwijl we in het water lagen af te koelen, beseften we dat dit onze laatste keer zwemmen was, voor deze vakantie. Al dobberend keken we terug op drie geweldige weken Bali. Het idee dat het in Nederland 9 graden is en we daar weer schoenen en een lange broek aan moeten, trekt ons helemaal niet. Na drie weken warmte en prachtig weer, kunnen we ons nauwelijks voorstellen dat Sinterklaas volgende week aankomt als we weer thuis zijn. We zouden er graag nog wat weken achteraan plakken, maar kijken er ook erg naar uit om Bente en Douwe weer te zien!

We hadden onze afscheidsmaaltijd bij hetzelfde restaurantje als gisteren, hier in de straat. Deze keer was er wel stroom, dus ook licht en muziek. Een hele andere ervaring, maar weer net zo lekker.

Nu is het 22:30u. Karin ligt al te snurken naast me. Ik zit op bed dit verhaaltje te typen. Zo even douchen en dan ook slapen. Morgen om 8 uur gaat de wekker. Dan pakken we onze tassen in, ontbijten en worden om 10 uur opgepikt door onze lievelingschauffeur Andreas. Hij rijdt ons naar het vliegveld. Als het goed is zijn we daar rond 12 uur, dan hebben we genoeg tijd voordat we gaan boarden om 15:15 uur.

Het zit er bijna op! Ons volgende bericht zal waarschijnlijk weer vanuit Nederland zijn.

Veel liefs!

Elco, ook namens Karin

Kampuhan Ridge Walk

Een van de dingen die op ons lijstje stond en we nog niet gedaan hadden, was de Campuhan Ridge Walk. Campuhan is een klein dorpje vlakbij Ubud, wat bovenop een berg ligt. De wandeltocht erheen loopt over een brede 'richel', meer een hoge brede heuvel, tussen twee rivieren in. Rond die rivieren is het extra lekker groeien voor de natuur, dus aan beide kanten van de 'walk' is er veel oerwoud-achtig groen en zijn er geweldige uitzichten.

Maar eerst hadden we ontbijt in ons hotel. Het is hier allemaal wat groter dan we gewend zijn. We kwamen er gisteren achter dat Pertiwi Bisma, waar we verblijven, een soort keten is met heel veel locaties hier in de buurt. En zelfs onze locatie bestaat al uit veel huisjes en rijtjes appartementen boven elkaar. We hebben dit uitgezocht op basis van reviews, foto's van de kamer en het zwembad. En dat is ook allemaal heel mooi en prima. Wat we hier alleen een beetje missen, is het kleinschalige contact met het personeel. Dat ze ons echt herkennen en we toch een soort band opbouwen in een paar dagen. Dat gebeurde op alle andere plekken waar we sliepen en hier is het daar te groot voor. Een bijkomstigheid is dat ze minder gericht zijn op problemen oplossen, zoals de WiFi die het heel matig doet of het zwembadtrapje wat alleen nog maar de onderste trede heeft (dat houdt ons lenig ;-). Dus noot aan onszelf: mochten we nog eens naar Bali gaan en een locatie zoeken, kijk vooral naar een homestay en B&B. Dat is kleinschaliger en sprookjesachtiger. Gelukkig slaapt het bed hier wel heel lekker, is het zwembad mooi koel met mooi uitzicht en is het ontbijt ook goed.

Na het ontbijt, rond half 10, liepen we een eindje onze straat in. Bij het eerste de beste mannetje wat 'taxi?' vroeg, kwamen we tot een mooie deal. Hij wilde ons voor weinig naar het beginpunt van de Ridge Walk brengen. "Good excercise!" lachte hij nog toen we uitstapten op de bestemming. Terwijl de zon doorbrak begonnen we aan de klim van 2 kilometer. Dat het alleen maar omhoog ging, stond nergens in de omschrijvingen. Dat was ook best een uitdaging in de brandende zon. Maar het was zeker de moeite waard. Prachtigs uitzichten over palmbomen, bananenbomen, groene grasvelden en andere tropische planten.

Een half uur later kwamen we weer in de bewoonde wereld, bij het kleine dorpje. We dronken melk uit een kokosnoot bij een aardig vrouwtje die er een restaurantje heeft. Met uitzicht op het groene woud. Toen we uitgerust waren, vervolgden we onze weg. We vonden twee geocaches langs deze route. Dat is leuk, want die liggen er niet zoveel op Bali. De tweede lag naast de poort van een kleinschalige B&B met een hele mooie tuin. Het vrouwtje zei dat we gerust even mochten kijken en foto's maken. Het zag er heel sprookjesachtig uit. We hebben de naam van de B&B genoteerd voor volgende keer. :-)

Nog iets verder kwamen we aan bij Karsa Kafé, een leuk restaurant, om kwart voor 12. We waren inmiddels goed moe door de warmte en vonden daar een lekker plekje in een grappig huisje op palen boven het water, met een rieten dak. Opnieuw sprookjesachtig. De tuin was hier ook heel mooi. We zaten nog maar net in het huisje, toen we een lange slang vanuit de planten het pad op zagen glijden! Best spannend, maar wij zaten gelukkig hoog. Ik kon er snel mooie foto's van maken en toen verdween hij weer. Later zagen we vanuit diezelfde plek ook nog mooie vogels. Het was een goeie plek om natuur en wildlife te spotten!

Na een gemberthee (dat drinken ze hier veel en wij nu ook), bananabread en lunch, besloten we om een taxi te vragen die ons terug naar beneden zou brengen. Het restaurant had een soort uit z'n krachten gegroeid golfkarretje waar ze toeristen mee heen en weer rijden. Daarmee zijn we terug naar het hotel gebracht via een mooie route. Weer een ervaring rijker. :-)

Terug in het hotel liepen we via alle trappen tussen de huisjes door, terug naar onze plek en plonsden we het zwembad in. Het voelde alsof je een hard gesis zou moeten horen, zo warm hadden we het. Daarna even lekker gelegen op de ligbedden naast het zwembad.

Vlak voordat we zouden gaan avondeten bij een klein restaurantje met goede reviews, hier bij ons in de straat, werd het even helemaal donker in ons huisje. De stroom viel uit. Binnen ging het licht alweer snel aan, buiten bleef het donker. We liepen voorzichtig in het donker weer alle trappen op naar de uitgang van het hotel (het is steeds een hele klim!) en gingen op zoek naar het restaurant in het straatje. We liepen er eerst voorbij, omdat het zo donker was. Met behulp van de kaart op Karins telefoon vonden we het. Toen we ervoor stonden, zagen we dat er allemaal waxinelichtjes op de tafels brandden. Verder was het donker. We liepen via een trap naar de eerste verdieping, waar het restaurantje was. Eigenlijk ook weer een dak op palen, zonder ramen of muren erin. Gewoon open. We hadden een romantisch diner bij kaarslicht. Het was wel bijzonder, lekker eten en hele aardige mensen.

Terug in het hotel lekker gedouched (want het was nog steeds warm buiten!) en snel in slaap gevallen.

Tot morgen!

Elco, ook namens Karin

Terug in Ubud

Vandaag waren we al weer op tijd wakker op onze nieuwe plek. Na een kopje koffie op het balkon zijn we naar boven geklommen naar het restaurant voor ontbijt. Zo, dat was weer lekker uitgebreid. Beginnend met thee en fruit en vervolgens verschillende opties. Wij gingen voor Amerikaans. We kregen daarbij broodjes ( een koffiebroodje en croissantjes en een sneetje wit), maar ook twee eieren (naar keuze hoe) twee worstjes, bacon, een halve tomaat uit de oven, spinazie, een paar gebakken aardappeltjes. Zelf konden we nog sap of water pakken, al haalt de sap het hier niet bij onze vorige locaties. Misschien zijn er gewoon verwend.

Na het ontbijt zijn we richting centrum gelopen. We kwamen onderweg langs een geocache die we nog niet hadden. Er zijn er hier niet zoveel, dus dit was pas onze derde :) wel leuk verstopt in een kast. Daarna stukje verder gelopen en toen hadden we al weer dorst. Bij een restaurantje goede koffie, water en gemberijsthee gedronken. We zaten er mooi, want je kon iedereen langs zien rijden of lopen. Er was schijnbaar al weer een ceremonie, want er liepen veel mensen in mooie kleren en vrouwen met manden op het hoofd.

We zijn later weer een stukje verder gelopen en bij een Warung terecht gekomen met een mooie tuin en lekker Indonesisch eten. Elco ging voor de Soto Ayam en ik voor de Gado Gado. Heel lekker en gelukkig zaten we onder een afdakje, want er kwam een enorme bui aan.

Toen het eten en de drankjes op waren, was het al weer droog. We zijn naar de markt gelopen en hebben we daar nog even rondgekeken. Leuk om te zien hoeveel zooi ze verkopen, maar toch ook nog wel leuke kunst. Na de markt liepen we door en kwamen er nog 1 van onze chauffeurs tegen. Heel toevallig :) We hebben na de markt nog een lekkere smoothie gedronken in een leuk cafeetje waar je op kussens kan hangen en een boekje lezen. Vervolgens hebben we aan de overkant gegeten.

Dat is wel het leuke aan Ubud, dat je lekker veel keuze hebt aan restaurantjes en steeds iets nieuws kan uitproberen. Ik heb vanavond Mahi Mahi gestoomd in bananenbladeren gegeten en Elco had en lekkere chicken-sandwich. Gelukkig was het happy hour en kregen er ook nog de tweede cocktail voor niks :)

Na het eten hebben we een taxi genomen naar het hotel. We hadden al genoeg gelopen en het was al donker. Weggetje naar hotel is ook heel onregelmatig, dus dat is in het donker niet zo fijn. De chauffeur die we nu hadden, was weer superenthousiast :)

Nu zijn we nog even op onze kamer aan het bijkomen en lezen en dit verslag aan het typen. De WiFi werkt hier niet zo goed, dus maar even kijken of het lukt om hem te uploaden.

Tot morgen!

Karin en Elco

Van Pemuteran naar Ubud

Vandaag was de dag dat we afscheid namen van Taruna Homestay in Pemuteran. Gek hoe dat na zes nachtjes al echt als afscheid voelt. Dat komt door verschillende dingen.

Allereerst het personeel, dat voelt als één grote familie. Allemaal in mooie pakjes met hun voornaam erop. Handig voor ons, want ze lijken best op elkaar. Vooral de dames zijn allemaal even slank hier, met van die lange rokken. De jongens dragen ook een soort knap gevouwen tulbandhoedjes. We hadden Komang, een enthousiaste jongen, die met een brede lach de roomservice, cocktailbar en bediening in het restaurant bestierde. Hij had een soepele manier van bewegen en danste bijna als hij eten had gebracht en wegliep. Vaak hadden we tussendoor ook even een leuk praatje met hem. We hadden Sri, Putu en anderen. Sommigen spraken ons vanaf het begin aan met onze naam. 's Ochtends bij het ontbijt:

"Hello Karín, Elcó. Did you sleep well? Was everything in your room ok?".

Tegelijkertijd werd onze stoel aangeschoven en legden ze het rode servet op onze schoot. Dat hebben we nooit eerder meegemaakt en nu kunnen we niet meer zonder. Dan gaf hij de kaart. "Take your time".

Na het opnoemen van onze bestelling, herhaalden ze die altijd. Dat doen ze overigens overal. Meestal uit hun hoofd en met een grote glimlach. Vlak daarna kwam een andere collega het bijpassende bestek brengen en/of omwisselen.

Het eten en de drankjes kwamen vervolgens razendsnel. Weinig wachttijd, dat geldt ook voor de meeste restaurants hier. Bij het opdienen hoorden we standaard "please enjoy", met het typische Indonesische accent.

Zodra het bord leeg was, stond er weer iemand naast ons. "Excuse me" (wat meer klinkt als op hoge toon uitgesproken "skjieuws mieeee"), "are you finished?" Als je bevestigend antwoordde, werd je bord meegenomen. Niet perse alles tegelijk, de ene persoon aan tafel kan eerder klaar zijn dan de ander. Na afloop werden we vriendelijk bedankt en gedag gezegd, soms zelfs in het Nederlands.

Als we gedurende de dag personeel tegenkwamen, was het ook altijd den vriendelijk "hallooo" (ze zeggen meer hallo dan hello, met een beetje een lange Twentse 'o' aan het eind). Het zijn allemaal rituelen waar we na een kleine week van zijn gaan houden.

Naast het personeel waren er de andere gasten. De meeste groetten elkaar niet (wat we vreemd vonden), sommige wel heel vriendelijk. Het waren stuk voor stuk karakteristieke types. Zo hadden we de Australiërs. Twee stevige vijftigers, kleine gezette figuren. Hij met tattoo's en heel veel gadgets. Zo had hij een drone, waarmee hij rondjes vloog en filmde boven de tuin, een soort trainingspakje aan een elastiek voor in het zwembad, verschillende camera's, etc. Hij was altijd wel met iets aan het prutsen, als een klein kind. Zijn vrouw keek altijd nors en deed haar eigen ding. We zagen ze zelden met elkaar praten. Dan hadden we de Duitsers, een jong stel met een klein meisje die waarschijnlijk dachten dat je met het kind gewoon dezelfde vakanties kan blijven doen als daarvoor. Ze kwamen er hier achter dat het toch wel warm was en ze wat minder mobiel waren met het kindje. Dan was er de beroemdheid met zijn vrouw, van wie we niet hebben kunnen achterhalen wie dat nou was. Dan waren er twee strak getrainde Franse stellen die erg op elkaar leken. Een van de stellen had een vergelijkbare tattoo op hun rechterkuit, als een soort alternatieve trouwring denk ik. Al die figuren zagen we hun ding doen en we zaten er vaak samen mee in het restaurant. Het schept een band, we gaan ze missen.

Tenslotte was er natuurlijk de fijne plek. Het mooie zwembad met het geweldige uitzicht, de fijne huisjes met buitendouche, goede bedden en airco, het goede eten. Dit alles bij elkaar maakt dat we best moeite hadden met het afscheid.

Gelukkig wilde Andreas, de chauffeur uit Ubud die ons aan het begin van de vakantie in één dag drie tempels liet zien, ons graag ophalen. Om 10 uur was hij er. Het weerzien was alsof we een oude vriend na jaren weer zagen. Heel hartelijk. We hebben leuk bijgekletst in de auto en hij vertelde ook weer veel over Bali. Leuk hoe hij ons steeds aanspreekt met Mr. Elcoen Mrs. Karin.Hij bood aan om langs de twee meren in de bergen te rijden, Twin Lake, omdat die op de heenweg met de andere chauffeur in het water waren gevallen, er was toen geen uitzicht door dichte mist en harde regen. Toen we vandaag de bergen inreden begon het weer heel hard te regenen, net als op de heenweg. De Twin Lakes waren weer verstopt door een dichte mist. Helaas! Goede reden om nog eens terug te komen.

Andreas nam ons mee naar een restaurantje waar we erg lekker konden eten voor bijna niks. Wat later leverde hij ons af bij ons hotel in Ubud. Leuk om weer in Ubud te zijn! Ons eerste verblijf, Swasti Eco Cottages, had helaas geen plek meer. Nu hebben we een andere mooie plek gevonden, nog wat dichter bij het centrum. Pertiwi Bisma 1. Een mooi huisje, maar we moeten wel even omschakelen en missen Taruna nog een beetje. Dat het de hele middag en avond regent, helpt daar natuurlijk niet bij. We gaan er hoe dan ook nog een paar mooie dagen van maken hier!

We hebben, in verband van de regen, maar gebruik gemaakt van de roomservice. Onze maaltijd lekker op ons balkon opgegeten. Straks lekker slapen in ons nieuwe bed.

Welterusten!

Elco, ook namens Karin

Laatste stranddag

Toen we vanochtend opstonden, waren we ons er heel bewust van: morgen gaan we hier weg...  We vertrekken dan weer richting Ubud, wat in het binnenland ligt. Dit is dus onze laatste kans op een dagje strand. De lucht was weer blauw en de zon brandde stevig, dus we gingen vroeg op pad. We hadden weer fietsen gehuurd en reden rond half tien weg bij ons verblijf. Allebei een rugzak vol badspullen: snorkelmasker, boek, handdoek, zonnebrand, drinkwater, t-shirt voor in het water tegen het verbranden, koptelefoontje, telefoon, camera. Let's go!

Het is niet ver fietsen, maar met de warmte wel heel fijn om om met de fiets te doen. We fietsten zo'n tien minuten, naar dezelfde plek waar we eergisteren waren en waar je kan snorkelen van het strand. Prachtige (relatief) schone plek met weinig afval, rustig strand en mooie ligstoelen bij een resort, hadden we vorige keer gezien. Het was geen probleem als we daar wilden liggen vandaag. We bestelden er wat drankjes en een geweldige lunch met uitzicht over zee. En we lagen daar heerlijk, in de schaduw, zeebriesje en af en toe met tien stappen "plons" het water in. We hebben weer heel mooi gesnorkeld hier. In de middag ging het wat harder waaien en kwamen er meer golven, toen zijn we er maar mee gestopt. Het was een prima laatste stranddag en hadden al heimwee voordat we weg waren.

Voordat we 's middags terug fietsten, gingen we nog even kijken bij het Turtle Project, wat daar al 20 jaar is. Een soort zeehondenopvang, maar dan met schildpadden. Na een kleine donatie mochten we naar binnen en kregen we een korte rondleiding. Ze vinden schildpad-eieren op het strand, begraven die in de opvang opnieuw onder zand. Als de schildpadjes uitkomen, gaan ze in een bak met water en worden ze groot gebracht. Als ze groot en sterk genoeg zijn om te overleven in zee, worden ze weer vrijgelaten. Je kan als bezoeker tegen een kleine betaling dan een schildpad vrijlaten. Mooi project en leuk om te zien.

Na de turtles fietsten we terug naar ons verblijf. We stopten onderweg nog even bij een klein winkeltje langs de hoofdweg. Witte tegels en tl-licht en planken vol spullen van vreemde merken. We hadden tandpasta en douchespul nodig. We vonden één bekend merk tandpasta en geen goede doucheschuim, dat werd dan maar een stuk zeep. We betaalden en habbekrats en fietsten verder naar ons verblijf.

Aan het eind van de middag kregen we bezoek van Felicity, de vrouw uit Canada die we gisteren tijdens de snorkeltour ontmoet hebben en die graag meer wilde weten over Denkschets. Ze is zelf artiest en wil kijken of het iets voor haar is om dat werk te doen. Ze was ook al een paar keer langs gefladderd toen we vandaag op het strand lagen, om alvast hallo te zeggen en haar recente belevenissen van het afgelopen uur op een enthousiaste manier te delen. Alles is voor haar "fantastic"! Grappig mens. We zouden eerst samen lunchen bij het strand, maar daar kwam het niet echt van. Daarom kwam ze aan het eind van de middag, bezweet door de warmte, aangerend bij ons verblijf Taruna. Wij lagen nog even te chillen bij het zwembad. Toen ze zag wat een "fantastic" zwembad wij hebben met een "fabulous view on the mountains", wilde ze graag eerst even afkoelen. Ze nam een snelle douche naast het zwembad en dook het water in. Grappig, zouden wij zelf niet zo snel doen als we ergens als gast langskomen, maar dat zegt waarschijnlijk meer over onze Nederlandse regel-geest dan over haar. Niemand maakte er een probleem van.

Toen Felicity afgekoeld was, hebben we uitgebreid in het restaurant met uitzicht op de tuin zitten praten. Een erg leuk gesprek over het leven, werk, over de dingen die ik met Denkschets doe en wat zij zou kunnen doen in die richting. We droegen wat ideeën aan van dingen waar ze morgen mee kan beginnen. Ik denk dat we wel zo'n twee uur hebben zitten praten. Toen ze rond half 8 weg ging, vroeg ze aan het personeel of zij een idee hadden hoe ze weer terug kon komen bij haar eigen hotel, een eind verderop. Een van de medewerkers bood aan om haar met zijn scooter daarheen te brengen. Super aardig! We hebben er in elk geval weer een leuk adresje in Vancouver bij. :-). We houden contact.

Direct daarna hadden Karin en ik een erg lekker afscheidsdiner in het restaurant van Taruna. Wederom genoten. Morgen op pad naar Ubud, dan laten we deze fijne plaats achter ons. :-(

Tot morgen!

Elco, ook namens Karin

Snorkelen bij Menjangan Island

Vandaag stond er een mooi uitstapje op het programma: een dagje snorkelen bij Menjangan Island. Gelukkig voelt Karin zich weer steeds beter, dus dat is geen probleem. Na het ontbijt werden we rond 9 uur voor ons verblijf opgepikt door een taxi. Hij bracht ons naar een duikshop, iets verderop langs de hoofdweg. Even later kwamen ook de andere deelnemers aan: Felicity, een vrouw uit Canada (67 jaar), Paul en Fiona (een stel vijftigers uit Australië), en twee jonge Japanners die gingen duiken. De rest, inclusief wij, ging snorkelen. Een donkere jongen met lang haar, een beetje een indianen-look, stelde zich voor als Coco. Hij was onze gids vandaag. In de duikshop zochten we passende flippers uit. 'Jij hebt toch helemaal geen flippers nodig!' zei de chauffeur, wijzend naar mijn schoenmaat 45-voeten :-). Hier zijn ze allemaal veel kleiner met kleine voetjes. Toen dat geregeld was, wisten we ons met z'n zessen in één auto te proppen en reden we naar de haven. Daar lag het vol met houten bootjes in de kleuren blauw-wit. Met één van die bootjes mochten wij mee.

Het was ongeveer een half uur varen, voordat we bij Menjangan Island waren. Ons was verteld dat het een mooi onbewoond eiland is, waar veel apen en 'deers' (herten) op leven. We zagen foto's van herten die in het zeewater staan. In het water worden ook regelmatig hele grote schildpadden gespot door snorkelaars. Toen we het eiland naderden, viel ons op hoe droog het was. Heel weinig groen, vooral geel / zandkleurig. De gids vertelde dat het een extreem droge periode is en dat de dieren op het eiland zich terugtrekken, op zoek naar water. Geen apen en rendieren voor ons dus, vandaag. Helaas ook geen schildpadden. "No guarantee" ishet antwoord.

Het snorkelen was de trip dubbel en dwars waard. De boot gooide het anker uit een eindje voor de kust van Menjangan. Op die eerste plek lagen er meer bootjes en zagen we veel snorkelaars in het water. We trokken op de boot onze flippers aan en een t-shirt tegen het verbranden van onze rug (je zwemt horizontaal, vlak onder het wateroppervlak en dan gaat het hard in het water!). Karin en ik zetten onze supersonische duikmaskers op die we in Nederland bij de Decatlon hadden gekocht. Ze werken perfect: heel breed zicht en gewoon ademen door neus en mond. Geen mondstuk nodig. Toen we er klaar voor waren, gingen we op de rand van de boot zitten en lieten ons vooruit in het water vallen. Lekker warm water! Het snorkelen kon beginnen!

Vissen in alle kleuren en maten. Koraal in mooie kleuren. Karin en ik zagen een soort onderwaterslang. Hele dunne / platte vissen. Hele lange vissen. We kennen alle namen niet, maar het was prachtig. Soms zwommen we dwars door een school met heel veel kleine visjes door. Echt heel leuk.

Na een uurtje klommen we terug op de boot. Eenmaal boven water, voelde ik dat het best inspannend was geweest en waren we moe. De boot vaarde een eindje verder en gooide verderop opnieuw het anker uit. Hier was het rustiger. We kregen eerst onze lunchbox (Karin en ik hadden lekkere chicken noodles met een gebakken eitje en een zoet banaantje, inmiddels flink afgekoeld, maar het smaakte na die snorkeltocht voortreffelijk) en mochten relaxen. We hadden leuke gesprekken met de Australiërs en de Canadese. Grappig om zo andere mensen te leren kennen. Het Australische paar is net begonnen met een wereldreis van een half jaar, reizend met alleen handbagage. Juni volgend jaar zijn ze in Europa en Amsterdam, wie weet zien we ze dan. De Canadese vrouw is alleen op reis. Ze deed me aan Ans denken, lekker enthousiast en impulsief. Leuk gezelschap. Later, in de auto terug, vertelde de Canadese vrouw dat ze schilder is. Ze heeft heel lang portretten in de rechtbank getekend en dingen voor televisie. Toen ze hoorde wat ik doe met Denkschets, werd ze helemaal enthousiast. Ze had daar pas iets over gehoord van iemand en wilde graag weten hoe ik werk. We hebben afgesproken dat we elkaar morgen kunnen zien. Grappig hoe dat gaat.

Na de lunch mochten we een tweede keer het water in. Deze keer was het een one way - snorkeltocht van een uurtje, langs de kust over het koraal naar het zuiden. Daar lag het bootje om ons weer op te pakken. Wederom heel erg mooi en veel gezien. Weer terug op de boot waren we echt moe en genoten we van de terugtocht. Flinke tegenwind en golven dus het water spatte mooi in ons gezicht.

Terug in de duikshop kregen we ginger tea (drinken ze veel hier, gemberthee) en kletsen nog wat met onze nieuwe Australische en Canadese vrienden. De Japanners hielden zich wat buiten de groep en waren hier al afgehaakt. Coco, de gids, deed ook niet veel moeite om contact te maken en liet ons lekker kletsen met elkaar. Dat was prima. Na de thee, groepsfoto en contactgegevens uitwisselen, werden we weer naar ons verblijf gebracht. Daar plonsden we in ons zwembad en gingen lekker relaxen en lezen op de bedden ernaast. Bijkomen van wederom een mooie dag.

We sloten de dag af met een lekker diner bij ons huisrestaurant, heel lekker weer. Gelukkig smaakt het Karin ook weer goed. Rond 10 uur gingen bij ons de luikjes als dicht, moe en voldoen vielen we in slaap.

Liefs,

Elco, ook namens Karin

En, heel verrassend, nog een hele warme dag :)

Vandaag zijn we verhuisd, niet weg uit Pemuteran, maar omdat we extra nachten bijgeboekt hebben, konden we niet in onze andere kamer blijven. Vanochtend voor het ontbijt alle spullen in de tas gestopt en toen we na het ontbijt terug kwamen, stond er al iemand klaar om de spullen te verhuizen. Ok, het was maar tien meter, maar wel lief natuurlijk. In ons oude huisje zitten nu hele belangrijke mensen denken we. De ingang was namelijk helemaal versierd en we hoorden tijdens het ontbijt een Australiër vragen of hij de belangrijke gast kon spreken, maar weten nog niet wie het is. Het is een blanke man en hij groette vriendelijk, misschien een beroemde Australiër of zo, of een minister.

Na de verhuizing hebben we ons snel omgekleed en zijn we naar de receptie gelopen. We hadden voor vandaag twee fietsen gehuurd. Dat ging overigens ook heel grappig. We vroegen bij de receptie om twee fietsen. Puta ,de man achter de receptie keek ons aan: "voor vandaag? " Wij dachten dat dat misschien lastig zou worden, maar na even praten keken we achterom en stond er al 1 fiets, even later bracht een mevrouw van de overkant nog een tweede fiets. Voor twee fietsen heb je hier maar 1 slot nodig trouwens, want dan zet je ze gewoon aan elkaar.

Het waren niet de beste fietsen, maar voor ons korte ritje naar het strand prima :) we vonden 20 minuten lopen heen en 20 minuten terug met een brandende zon en een gevoelstemperatuur van meer dan 40 graden wat veel, dus dit was sneller en koeler op de fiets. Links fietsen hadden we al eerder gedaan en we hebben inmiddels ontdekt dat automobilisten en scooters hier goed op overig verkeer letten, dus als je netjes links blijft, gaat er niks mis. Wel even wennen dat er dan ook nog ingehaald wordt vanaf de andere kant, maar ging prima.

Na 10 minuten waren we op het strand en zetten we de fietsen op de parkeerplaats. Dit was een ander strand dan waar we laatst de zonsondergang hebben gezien, namelijk het snorkelstrand :) We hebben geen foto's kunnen maken daar, want we hadden besloten om alles bij het hotel te laten liggen omdat we niet wisten hoe het er daar uit zag. We komen er zaterdag misschien nog wel een keertje :) we hebben twee keer een rondje gesnorkeld en heel veel mooie vissen en ook blauwe zeesterren gezien. Het is een plek waar ze nieuw koraal proberen te kweken. Het was er niet heel druk, nog ongeveer 6 andere mensen die daar gingen snorkelen. Tussendoor even bijkomen op een badlaken onder een boom in de schaduw. Na een tweede ronde zijn we nog even een verse kokosnoot gaan drinken bij een resort aan zee. Heerlijke plek ook, dus mochten we nog eens naar Pemuteran gaan, dan gaan we daar misschien wel heel :) grote kans dat we daar zaterdag nog gaan lunchen :)

Morgen worden we om 9:00 opgepikt voor een snorkeltrip naar Menjagan island. Je kan er goed snorkelen en de enige bewoners van het eiland zijn herten. Heel bijzonder lijkt ons dat! De dag is vandaag nog niet voorbij. We gaan om 17:00 kijken of het al iets afgekoeld is, om eventueel nog naar tempels te fietsen en anders leveren wedan de fiets weer in. Als er verder vandaag nog nieuws is, dan vertellen we dat later wel :) waarschijnlijk gewoon lekker eten hier in het restaurant en dan in ons huisje chillen met een boekje.

Groetjes Karin en Elco